Turn back the river

Jestem niewolnikiem własnych myśli. Od jakiegoś tygodnia nie mogę pozbyć się przekonania, że życie znów ucieka mi gdzieś przez palce. Budzę się rano już z automatu. Wyćwiczenie organizmu- nawet nie trzeba nastawiać budzika. Powinienem wstawać rześki, wypoczęty. Tymczasem boli mnie umysł, boli mnie głowa, boli mnie ciało. Pierwsze koło ratunkowe: prysznic, kawa i śniadanie. Wyścig do tramwaju. Słuchawki, mp3 i na godzinę mnie nie ma. Ostatnio nauczyłem się siadać w środkach komunikacji miejskiej i nikomu nie ustępować miejsca. To nie jest brak wychowania. Po prostu bolą mnie nogi. Około 17- 20 piosenek później jestem na miejscu. Praca, praca, praca, praca, praca. Bądź miły (tak naprawdę nie jestem- to tylko taka maska). Dziesięć h i wychodzę. Czekam na tramwaj. Słuchawki! Godzinę później jestem już w domu. Odpalam kompa. Coraz rzadziej włączam muzykę. FejsBÓG, poczta. Niekiedy robię sobie kolację. W okolicach północy kładę się spać, myśląc o kolejnym dniu pełnym fascynujących przygód.

W to wszystko wplatam jakoś zakupy, próby z zespołem, spotkania z Nią. No właśnie- powinniśmy robić dużo szalonych rzeczy. Przecież jesteśmy młodzi. Zaszaleć w lokalu, bywać na imprezach, chodzić na spacery, zwiedzać, może jakiś sport do tego. Niestety, tak się nie dzieje. Ciężko mi ostatnio przyznać się przed samym sobą, że po prostu brakuje mi na to sił. Zresztą, trudno raczej żyć highlife'm za 1000 zł/ miesiąc. 

Kilka dni temu odświeżyłem sobie film "Into the wild". I znów zacząłem marzyć o ucieczce. A więc wstaję rano. Jadę do tej pieprzonej pracy. Nieprzytomny wzrok obojętnie odwracam do okien tramwaju. Z całej siły pragnąc uwolnić się od każdej rzeczy która zatrzymuje mnie tu na miejscu... Kanonada myśli, kanonada krzyku i pytań:

            Czy jest to twoja ziemia obiecana?
            Czy tego naprawdę chcesz?
            Czy to jest twoja pieprzona droga?
            Czy to twoje życie czy nie?

            Czy naprawdę wierzysz w Boga?
            Czy naprawdę wierzysz w ludzi?
            Czy naprawdę kiedykolwiek się zakochałeś?
            Czy naprawdę rozumiesz sens?

Mam swoją kartę kredytową. Mam swój telewizor. Znam ścieżkę gwiazd, ale nie znam siebie. Żyjemy na zmarnowanej ziemi. Żyjemy w pustych pokojach. Pośród zniszczonych pomników i tysiąca głupich książek. W naszych zamglonych miastach jesteśmy cieniami stworzenia: z bezmyślnymi głowami w chmurach i myślami jak dym z kominów. A ucieczka jest niemożliwa.