Od kilku tygodni nie rozumiem siebie i wszystkiego, co dzieje się obok. Czuję się jak bohater jakiegoś filmu o ćpunach, który będąc na nieustającej fazie nie odróżnia już rzeczywistości od psychodelii wywołanej substancjami narkotycznymi. Mam wrażenie, jakbym stał pośrodku oka cyklonu, gdzie panuje względna cisza i martwy spokój; zaś gdy tylko zbliżam się do jego granic ogarnia mnie piekło wichury oraz chaosu. Wszędzie jest pełno tego wiatru, który ciągle gdzieś skądś wieje i nie daje mi się skoncentrować nawet na moment na jednej perspektywie. A sprzeczność goni sprzeczność.
Zazwyczaj lawirowanie w takim labiryncie wychodziło mi wyjątkowo dobrze. Nie dawałem się jakoś zbijać z tropu i miałem gotowe odpowiedzi na wszystko. Za to teraz totalnie nie umiem się w tym odnaleźć. Nie poznaję siebie ani ludzi, którzy są mi bliscy. Ich słów, reakcji, gestów... Nie widzę tu sensu, klucza, jakiegoś ciągu logicznego. To jak sytuacja, w której ktoś na przemian co chwila- z sobie tylko znanego powodu- wylewa na ciebie kubeł zimnej i gorącej wody. Ot, tak- słodkie widzimisię. Tylko po co? Wiem, że każde zjawisko ma naturę dualistyczną. W zależności od kąta spojrzenia, możemy dostrzec perspektywę A, lub perspektywę B. Warianty obu, plus miks z opcją neutralną. Wszelkie odcienie szarości, od czerni do białości. Odnoszę jednak wrażenie, jakby nagle nastała moda na utrudnianie życia sobie i ludziom w około. Z prostych rzeczy tworzy się intelektualne labirynty, bez celu, wyjścia i sensu. Takie dorabianie ideologii w wersji pseudointelektualnej dla ubogich.
Okulary schizofrenika pilnie sprzedam.
Czuję się w tym wszystkim jak w klatce. Mam ochotę rzucić to i zwyczajnie uciec gdzie pieprz rośnie. Tylko okazuje się, że gdy tylko rozprostowuję skrzydła- zaraz ktoś mi je przetrąca, i w rezultacie stoję w miejscu. Obuchem przez łeb. Zastanawiam się, gdzie podziała się w tym całym zgiełku moja wrodzona nieustraszoność? To, że potrafiłem zawsze w jednej chwili zrzucić z siebie balast oczekiwań, presji i poczucia winy, jakimi ktoś mnie próbował obarczać. To, że nie dawałem sobie nigdy wmówić, że komuś jestem cokolwiek winny. Sorry, ale spłaciłem już dawno swoje wszystkie długi. Muszę się stąd ruszyć, wyjechać choćby na moment i pooddychać innym powietrzem. Nabrać dystansu do tego co mnie otacza, wrócić i spojrzeć na całość z drugiej perspektywy. Bo duszę się. Zwyczajnie się, cholera duszę.
... mówi Szatan w końcówce filmu pt. "Adwokat diabła". Właśnie obejrzałem i jestem pod sporym wrażeniem. Dla mnie od zawsze postać Szatana była czymś fascynującym. Nie mam tu na myśli kwestii wiary. Choć i pod tym względem przypomina mi się dialog z innego filmu o podobnej tematyce:
- Dziękuję za wykład, ale ja nie wierzę w Szatana.
- Szkoda. Powinna pani. Bo on bardzo wierzy w panią.
Pan Zła, mistrz symboliki, ukrytych znaczeń i metafor. "Niosący światło" ( lucis ferre ) romantyczny bojownik o wolną wolę- dar, który otoczony sprzecznościami dostaliśmy podobno w pakiecie od samego Boga. Z opcjami spisanymi pod gwiazdką drobnym druczkiem: patrz- ale nie dotykaj; dotykaj- ale nie próbuj; próbuj- ale nie smakuj. I tak na okrągło.
Wyobraźcie sobie go tak, jakby żył na świecie dosłownie gdzieś obok was. Nie ma rogów, kopyt, ogona, nie wali od niego siarką na kilometr. Ot, zwykły, skromnie odziany mężczyzna, nie zwracający na siebie uwagi i niczym nie wyróżniający się z tłumu. Funkcjonuje jak my wszyscy, smakując rozkoszy ziemskiego padołu i fascynując się chwiejną naturą najlepszego stworzenia bożego- człowieka. Jeden jego podszept może dodać skrzydeł lub ponieść na zatracenie w samą otchłań ostatecznego dna.
W filmie zdaje się być zaprzeczeniem tego, kto na manowce wodzi. To on zwraca uwagę głównego bohatera, odnoszącego same sukcesy prawnika na rzeczy typu: zwolnij, zatroszcz się o żonę, pozwól sobie choć raz przegrać. Nie daj zwieść się swej próżności, bądź skromny, żyj dla ludzi. Diabelska natura ujawnia się w nim jedynie w chwili, gdy dostrzega zwyciężającą pychę, butę, próżność. Wtedy przystępuje do dzieła, podsyca ją, ustawia przeszkody, by złamać duszę i dać jej gorycz przegranej. Coś na zasadzie nauczyciela, który daje narzędzia, ale sposób ich wykorzystania pozostawia tobie. Nie chodzi za twoim tyłkiem z poduszką, w obawie byś sobie go nie obił... Wręcz przeciwnie.
Próżność to chyba faktycznie jeden z ciekawszych grzechów. Bardzo ludzkich, powiedziałbym. Ilekroć czujemy się zwycięzcami, popuszczamy jej wodze coraz luźniej. Naginamy, naciągamy granice, aż przesadzimy, a passa się skończy. To trochę jak surfing, gdzie wykorzystuje się falę aż do samego końca. Trudno pokusić się o skromność, będąc na jej szczycie.
O. jest moją bardzo bliską przyjaciółką. Poznaliśmy się w dość nietypowy sposób: zasiliłem jako gitarzysta szeregi zespołu, który formowała wspólna znajoma. Muszę przyznać, że podczas naszego pierwszego spotkania na żarciu w Świnx'ie ten chudy rudzielec grający na perkusji trochę mnie irytował- sądziłem, że stoimy raczej po oddzielnych stronach barykady. Moja opinia szybko uległa zmianie po kilku próbach. Odkryliśmy wspólną płaszczyznę porozumienia: w jakiś dziwny sposób wyczuwałem co i jak będzie grać, gdzie zrobi przejście, gdzie wciśnie jakieś smaczki- i w drugą stronę podobnie. Instynkt, muzyczna chemia- jak kto woli. Czas płynął, trochę już wspólnie przeżyliśmy i na dzień dzisiejszy traktuję ją jak młodszą siostrę, której akurat nigdy nie miałem.
O. ma faceta, z którym jest 'since 2009: czyli naprawdę długo. Do tego niemal od samego początku ze sobą mieszkają. Charakterystyka kolesia jest barwna jak ściana Johna Lennona w czeskiej Pradze. Mocno wygadany typ z wiecznym ADHD (strach dać mu kawę albo izotonik), multiinstrumentalista, spawacz- gorąco przekonany o swojej nieomylności Dyrektor Ostatnie Zdanie. Przypomina trochę małego Yorka- wszędzie go pełno, plącze się pod nogami, do tego non stop szczeka swoim cienkim głosikiem (i nikt nie rozumie tylko po co). Jest takie powiedzenie: "Krowa która dużo ryczy- mało mleka daje"; i w tym przypadku chyba wszystko już wiadomo.
Enyłej: od jakiegoś czasu oboje żrą się dosyć mocno, i chyba idzie to w kierunku równi pochyłej. Kiedy się już widzimy, O. pojawia się ze smutną miną, w międzyczasie odbierze telefon od lubego i wychodzi z jeszcze smutniejszą. Czasami się otwiera i narzeka- z czystej bezsilności. Bo zamkniętych drzwi nie da się otworzyć głową. Trudno też przeskoczyć mury nieporozumień, gdy druga strona mówi (cytuję): "Ja nie uznaję kompromisów. A jak coś ci się nie podoba to zapraszam- niebieskie siaty z IKEA czekają". Niebieskie siaty z IKEA są duże, i rewelacyjnie sprawdzają się przy wyprowadzkach- jakby ktoś nie skumał metafory.
No i tak w kółko: dopierdalanie, kontrola, dopierdalanie, podcinanie skrzydeł, lub sprowadzanie do poziomu zero- gdy tylko nadarza się okazja. Oczywiście jest to wgląd na sytuację z perspektywy jednej osoby- O. Miałem już kilka związków w swoim życiu i wiem przynajmniej tyle, że gdy dzieje się źle- nigdy nie jest to wynikiem działań tylko i wyłącznie jednej strony. Więc biorę trochę na poprawkę, że gdybym pewnie usiadł przy flaszce z chłopakiem O.- mógłby wyśpiewać podobną litanię w przeciwnym kierunku. Nie ma się co oszukiwać: kiedy w związku coś się pierdzieli- winę dzieli się na dwa. Koniec, kropka.
... Czemu o tym piszę?
Przeraża mnie to, że w tak łatwy sposób można przegapić moment, kiedy od chwili wielkiego zauroczenia nagle wyrasta schodek, będący pierwszym stopniem rosnącego muru. Że każde żarliwe uczucie w jednej chwili potrafi przerodzić się w stygnący, coraz zimniejszy posąg. Jak wiele zależy tak naprawdę od postawy każdego z dwóch elementów jednej układanki. Obserwując swoją przeszłość często miałem refleksję, że związek jest trochę jak waga starego typu, taka z szalkami. Wszystko jest harmonią o ile ciężar jaki na nie kładziesz z obu stron jest jednakowy. Wystarczy drobna pomyłka, i całą równowagę szlag trafia.
Czasami mijam na ulicy pary typu: dziadek idący za rękę z babcią. Oboje starzy, schorowani- tak bardzo razem. Zastanawiam się, na ile jest to mit o jedynej, słodkiej i łatwej, "prawdziwej" miłości; a na ile ciężka, katorżnicza praca oraz harówka, by przetrwać ze sobą tyle lat. Patrzę na taki obrazek i ciekawi mnie, ile mieli kłótni, starć, prób opuszczenia i wyprowadzek, ile łez, trzaskania drzwiami, oskarżeń, wyzwisk, nienawiści. Wydaje mi się, że dużo. Próbując liczyć ich lata, musiało być w tym jednak trochę miłości- czegoś większego niż tylko rutyna przyzwyczajenia, obaw przed zmianami, strachem o stabilność rodziny. Różnica między nimi a nami dzisiaj jest tylko taka, że gdy im się coś psuło- to to naprawiali, a nie sprawiali sobie nowe...
Bycie w związku nie jest wcale łatwą sprawą (no- może przez pierwszy rok, kiedy jest etap fascynacji i wszyscy śmigają wesoło w różowych okularach). Dalej to po prostu walka, ciężka i mozolna praca, sztuka kompromisu. Kiedy ścierają się dwa światy- to poniekąd próba naszych charakterów. Oboje wynosimy z domu miliony zachowań i przyzwyczajeń: kto robi śniadania, kto zmywa, wynosi śmieci, itd. Miliony drobnostek, pierdół i fanaberii, które potem mierzą się ze sobą nawzajem. Próba sił, naginanie granic, testowanie- kto ile zniesie, do czego można się posunąć. Trzeba się sporo napocić, by sprawić, że razem przeskakujecie te mury, które rosną. Bo to, że urosną- jest pewne jak śmierć i podatki. Tylko od nas zależy, w którą stronę to pójdzie. Ale do tego trzeba chęci, czasu, cierpliwości, konwersacji i zrozumienia. Najgorsze jest chyba to, że kiedy wszystko wchodzi na wyższy poziom, dzieje się czasem paradoks. Najbliższa osoba staje się dla nas tak bliska, że przestajemy mieć hamulce. Teraz odpowiedzcie sobie sami na pytanie: kto znosi wasze wszystkie niepowodzenia, humory, ciężki dzień w pracy, wkurwiającego szefa, czy na przykład babę z autobusu, która zepsuła wam dzień jakimś wrednym komentarzem?
Ci, którzy znają mnie trochę dłużej- patrząc na tytuł tego posta mogliby prawdopodobnie powątpiewać, czy aby rzeczywiście jestem jego autorem. Bo i owszem, mam za sobą lata w trakcie których za kołnierz raczej nie wylewałem- w zgodzie z myślą przewodnią pt.: "Alkoholu i różańca nigdy nie odmawiam". Późny ogólniak, wczesny etap studiów, potem liczne imprezy. Oczywiście daleko mi do rekordów pana Jerzego Pilcha czy chłopaków z Acid Drinkers. Zresztą w moim przypadku sprawa jest zasadniczo prosta: butelka zawsze stanowiła jedynie tło i dodatek, a nie głównego bohatera spektaklu.
Tym ostatnim jest człowiek i jego liczba mnoga: ludzie. Mam do nich w życiu szczęście- co rusz prześlizgują się przez nie niezwykłe indywidualności (niezależnie od kierunku w jakim owa indywidualność podąża). W większości przypadków mam jednak wrażenie, że były to osoby warte nawet sporego bólu głowy następnego poranka. Do takiej jakości przyzwyczaiło mnie pierwsze popijanie z czasów liceum. Stały skład, moc bratnich dusz (większość nie przetasowała się przez lata). Piliśmy w lasach, nad jeziorami, grając lub słuchając muzyki, chłonąc literaturę i rozmawiając o życiu do późnych godzin nocnych. To o te rozmowy się rozchodziło. Otwieraliśmy się na siebie, wyciągaliśmy najdelikatniejsze podstawy tego, co przetrzymywały nasze głowy. Tylko potem było gorzej. Porozjeżdżaliśmy się do innych Wielkich Miast na studia. Nowe ekipy, nowe twarze. Spodziewasz się, że będzie tak samo, lub chociaż podobnie... Przecież zaczęły się studia, dołączyliśmy do elity umysłowej, weszliśmy na nowe, niepoznane grunty wyższych wartości intelektualnych. I pierwszy zjazd w dół... Poruszasz jakiś głębszy temat i słyszysz: "No co ty pierdolisz... weź łyknij, bo chyba za mało wypiłeś?". A ideały obracają się w popiół.
Na dłuższą metę takie odzywki były dla mnie niczym innym, jak tylko sygnałem do odwrotu. Sorry, nie tutaj zaparkowałem brykę- idę więc szukać dalej. Sporo to zajęło, ale w końcu nauczyłem się odnajdywać takie osoby jak z mojego ogólniaka. Powróciło zaufanie, radość późnych godzin nocnych, rozmowy, odkrywanie filozofii, innych ścieżek. Powróciło przekonanie, że wypicie tych kilku butelek daje mi coś więcej, niż tylko tępy ból głowy następnego dnia. I tego trzymam się do dziś. No- staram się...
Jestem raczej typem zwierzęcia międzyludzkiego. Mimo, że cholernie lubię czasem samotność- mam dobrze rozwinięty instynkt stadny i ciągnie mnie do ludzi. Dlatego strasznie mnie cieszyło, kiedy nagle okazało się, że mam tylu znajomych by zbić się w 'nasto-osobową ekipę i zrobić na przykład jakiś wspólny wypad. Cieszyły mnie późniejsze popijawy, wracanie "wesołym" autobusem nocnym z Dworca Centralnego. Cieszyło mnie nawet sporadyczne rzyganie, gdy przegiąłem i kac. I gdzieś w tym wszystkim w międzyczasie znów poczułem, że ucieka mi sedno. Był taki moment kilka miesięcy temu, kiedy nagle zaczęło mi się wydawać, że wpadłem w krąg jakichś dziwnych zależności. Jakbym był cokolwiek komukolwiek winien. Uczestniczyłem w spotkaniach, na których motywem przewodnim lub pretekstem stawała się flaszka. Chciałem przyjść na browar lub dwa- a okazywało się, że MUSZĘ pić flaszkę. Sms od ziomka: "Wpadaj man, zobaczysz mieszkanie i zrobimy flaszeczkę". Zaproszenie: "Flaszka czeka, chodź- napijemy się". I tak w kółko.
Pojechałem raz do mojego basisty, by zrobić nowy kawałek. Spotkaliśmy się i okazało się, że mamy podobny problem: znajomych z kategorii tych od flaszki, dla których stała się ona jedynym sensem. Już nie tłem do wydarzeń, a głównym, samotnym bohaterem. Hobby. Miłością i celem. W takich sytuacjach nie licz na zrozumienie. Nie zakumają, że być może zamiast zachlewania pały wolisz pobiegać, pójść na film, rolki czy pogadać. "Nie pijesz?! Ale z ciebie pizda!". I tym podobne. Dotarła do mnie taka myśl, że w przypadku niektórych znajomych nie pamiętam interakcji, której podstawą nie były procenty. Owszem, nie zaprzeczam- fajnie mieć nawet i takich ludzi, z którymi można spotkać się po prostu na browar. Czasem się to przydaje. Ale chyba potrzebuję czegoś ponad to. Czegoś więcej, niż bezproduktywnego chlańska, po którym jedyne co mnie spotka to umieranie przez połowę następnego dnia.
Nadal lubię alkohol; lubię browary w plenerze i nawet to, że czasem może być ich za dużo. Ale mając do wyboru różne opcje... zdecydowanie wolę pojechać na drugi koniec Wielkiego Miasta do mojego basisty, skomponować oraz nagrać nowy numer... i dopiero potem spaść z dywanu na łeb. W nagrodę wartej swojej ceny. Bo jak to mówił mój ojciec (i wielu innych ojców przed nim): BO PIĆ, TO TRZEBA WIEDZIEĆ Z KIM.
Jestem samozwańczym Mistrzem Przeprowadzek. O wielkości mojej nowej domeny świadczy zarówno kategoria planowania, sprawności logistycznej jak i... częstotliwości. Właśnie wczoraj zaliczyliśmy drugą przeprowadzkę w ciągu niecałych dwóch tygodni (!) od poprzedniej. Lokum które dzielę z M. oraz Kotem- Knotem nawiedziły trzy plagi: Wilgoć, Grzyb i Pleśń. Okazało się, że nigdy nie należy lekceważyć potęgi żywiołów i matki natury. Nawet w bloku na łonie Wielkiego Miasta. Na początku było superancko. Ogólnie nie mogliśmy się z M. nacieszyć, że w końcu zamieszkaliśmy razem, że mamy Kota, luz w prawie własnych czterech ścianach, kolekcję kubków, przypraw, alkoholi i te de. Do tego trafił nam się kapitalny właściciel- ukraiński olbrzym o (prawdopodobnie) gołębim sercu i służbowej (nadanej przez nas) ksywie: Jerzy Przyjaciel Młodzieży. Bo na Jerzego można liczyć: - Wiesz Jerzy, przydałaby się nam komoda- mówię. - Nie ma sprawy!- rzuca w pośpiechu, i następnego dnia mam już dwie. Internet? Żaden problem, macie hasło, raz-dwa. I reszta w ten sam deseń.
Problemy zaczęły się, gdy spadły ulewy- lało dzień w dzień. Sporadycznie, cyklicznie, duży deszcz, mniejszy, kapuśniak lub wersja hard a'la strumień z armatki wodnej. I zauważyliśmy nad ranem, że obok ściany zbiera się wilgoć. Starliśmy, ale jakiś czas później pojawiła się znowu. Uznaliśmy, że rozprawimy się z tą manifestacją sił natury za pomocą technicznej myśli i nowoczesnych osiągnięć naukowych: zakupiliśmy więc w Real'owcu urządzenie zwane Pochłaniaczem Wilgoci. Dzień później jestem w pracy i dostaję sms od M. Coś w stylu: "Wilgoci przybywa, ścieram i ścieram, ale to nic nie daje". Myślę sobie: dooobra, pewnie przesadza. Wieczorem się ogarnie... Okazało się, że wilgoć rozprzestrzeniła się na całą długość ściany. Kolejnego dnia czytam na wyświetlaczu komórki: "Mamy grzyba na ścianie". I następnego: "Otwieram wersalkę, a tam na płycie pilśniowej jest pleśń". Ja pierdolę. Dałem cynk Jerzemu- wparował z impetem, dokonał oględzin sytuacji, konsultacji technicznej z drugim Specjalistą marki Majster... Chwila żołnierskiej, lakonicznej negocjacji (rozprawa długa nie była) zaowocowała stwierdzeniem, że powodzian należy ratować. I że należy się zadośćuczynienie. Tak więc w tempie niemal ekspresowym przenieśliśmy nasz wesoły majdan dwa piętra wyżej do kawalerki o większym metrażu, z olbrzymim oknem, słonecznym widokiem, bez wilgoci, grzyba i innych atrakcji. Oraz za podobną cenę. Dobry deal. (Tryb ekspresowy został tu użyty nie przypadkowo: nowe klucze dostaliśmy wczoraj około 21', zaś dziś do godziny 12' wszystkie tytułowe "trzy kartony" wraz z Kotem wylądowały już na nowym miejscu). Mimo wszystko mam nadzieję, że następny post dotyczący przeprowadzki pojawi się na tym blogu za jakieś minimum 2-3 lata...
Dopiero konieczność przeprowadzki uświadomiła mi, jak duże ilości niepotrzebnych rzeczy posiadam lub gromadzę. Podczas pakowania się dochodzi do małej weryfikacji: co się przydaje, co zabrać, a czego nie. Tak więc w ostatecznym rozrachunku wyrzuciłem przynajmniej trzy worki totalnych śmieci. Natknąłem się na kopie umów ze starej pracy (sprzed 3-6 lat), potwierdzenia opłat za stancję na Gocławiu, kserówki oraz absolutnie zbędne notatki ze studiów... a także na ubrania w rozmiarze XXL z czasów, gdy ważyłem nieskromne 110 kg (szedłem nie na mięśnie, a na masę- zwłaszcza w okolicach sadła :)
Wszystkie rzeczy niezbędne udało mi się pomieścić w trzech kartonach, plecaku i dwóch torbach (nie wliczając w to oczywiście kompa, gitary, pieca, aparatu, namiotu i karimaty). Trzy kartony- cały mój dobytek, zgromadzony od 10 lat życia poza domem. Trochę to dołujące. Choć z innej perspektywy trzeba przyznać, że minimalizm ma swoje plusy- zwłaszcza gdy musisz przewieźć wszystkie graty z jednego końca miasta na drugi.
Prawie dwa i pół miesiąca zajęło mi znalezienie nowej stancji. W Wielkim Mieście teoretycznie nie powinno to stanowić aż tak wielkiego problemu- odpalasz gumtree i ogłoszeń jest multum. Ale najwidoczniej kategoria pt. nieruchomości również zdaje się potwierdzać regułę, że jeśli tylko nie narzekasz na brak kasy to możesz w Warszawie zrobić wszystko. Ja niestety nadal "Reprezentuję biedę" (since '2011), dlatego mam ograniczony budżet i muszę się liczyć z każdą złotówką. Jako że ostatni raz aktywnie poszukiwałem stancji prawie 5 lat temu (wylądowaliśmy z A. na Gocławiu, potem był transfer po koleżeńsku na Żuliborz) optymistycznie zacząłem poszukiwania do sumy 450 zł. Bardzo szybko zweryfikowałem kwotę do 450- 500, potem o kolejne 50 zeta do góry, aż ostatecznie zamknąłem się w okrągłych 600. Nie ma zmiłuj. W końcu- bo zacząłem już tracić nadzieję- zacumowaliśmy z M. w kawalerce o przyjemnym standardzie na Gocławku, za 1000 zeta + drobne opłaty. Czyli jest koks. Wczoraj podpisałem umowę, uregulowałem płatności i odebrałem klucze. Momentalnie zeszło ze mnie całe nagromadzone ciśnienie, nerwy i niepokój. Bo takie właśnie były te ostatnie dwa i pół miesiąca. Jeśli kiedykolwiek będziecie mieć wątpliwości na tematy czysto egzystencjalne- prawdę w mig objawi wam piramida potrzeb Maslowa (konkretnie: jej podstawa). Wyobraź sobie, że grozi ci głód, lub zostajesz na plaży bez ubrania. Albo masz niepewną sytuację mieszkaniową- jak w tym przypadku ja. Uwierz, że ostatnią rzeczą jak ci przyjdzie do głowy będzie zdobywanie świata, realizacja szumnych marzeń, wspólna radość z wesołymi kompanami czy pisanie wierszy.
Dobrze, że mam to już za sobą. Jutro czeka mnie jeszcze wielkie pakowanie. Szkoda, że nie liczyłem, ile kasy wydzwoniłem na same tylko ogłoszenia, lub ile różnych stancji udało mi się odwiedzić. Wiem, że było tego dużo. Bardzo dużo. W sumie sam proces poszukiwania lokum to ciekawa sprawa. Rozwija poglądowo i zmusza do elastyczności względem naprawdę różnych, czasem skrajnie odmiennych zjawisk. Tak więc zapraszam do wisienki na torcie- mojego TOP 10 przygód z kategorii: mieszkanie wynajmę! Miejsce 10: Gdzie są zwłoki? Początek mojej podróży- z tego co pamiętam do była jakaś klita na Placu Grunwaldzkim. Facet pokazuje mi mieszkanie. Styl: mocny PRL. Meble pamiętające wczesnego Gierka, farba na ścianach z okolic stanu wojennego. Otwiera mój przyszły-niedoszły pokój, i... WTF? W kwestii wyjaśnienia: ciężko mnie obrzydzić. Wiele widziałem, pracowałem czasem w okropnym fetorze. Kiedy jem obiad swobodnie można mi opowiadać o sraniu, gównach, sobotniej sraczce czy rzyganiu. Nie ma problemu. Natomiast gdy uchyliły się tamte drzwi- pierwszy raz w moim życiu miałem ochotę z miejsca puścić pawia. Nie wiem, kto lub co tam umarło... ale smród był straszny. Zwłok niestety nie udało mi się zlokalizować. Podziękowałem. Miejsce 9: Podłoga się wali, ale 800 zł musi być! Solec, kolejne mieszkanie a'la upadek muru berlińskiego i "Wind of change". Pokój dosłownie 2-3 m2, na ścianie spore pęknięcie sięgające podłogi. W kącie grzyb i złuszczony tynk. Jestem zdezorientowany, bo w ogłoszeniu było 450 zł + drobne opłaty, natomiast właścicielka- baba marki Baba wypala z przekonaniem: 800 zł. Uwielbiam ludzi interesu. Miejsce 8: Miła i spokojna babcia... z alzheimerem. Trafiłem pewnego razu na ciekawe ogłoszenie. Sparafrazuję. To było coś w stylu: "Wynajmę tanio pokój 300zł + gaz i prąd (woda w czynszu). Sąsiedni pokój zajmuje nasza 82 letnia babcia, którą chcemy by osoba wynajmująca doglądała i pomagała w prostych czynnościach (jedzeniu, chodzeniu i ubieraniu się). Babcia ma problemy z pamięcią, nie mówi, ale jest pogodna". Coś w ten deseń. W sumie tanio. Plus alzheimer w prezencie. Miejsce 7: Panie, to nie mój numer. Wchodzę na gumtree, i po kilku minutach znajduję ofertę idealną. Dzwonię: - Dzień dobry, ja w sprawie ogłoszenia o stancję, czy to jest jeszcze aktualne? Gość po drugiej stronie odpowiada: - No witam. Tylko wie pan... ja nie mam nic do wynajęcia. Ktoś mi od kilku tygodni jakiś głupi kawał robi, wpuszcza ogłoszenia na portal, podaje mój numer. I dzień w dzień tylko non stop telefon dzwoni. A ja nie mam żadnej nieruchomości panie... :) Miejsce 6: Agencja. Nie mam takich słów i przekleństw by zwymyślać godnie ten twór. Może brakuje mi wyobraźni, ale nie umiem zrozumieć, po co właściciele mieszkań, którzy chcą wynająć zwykły, przeciętny pokoik za 400-500 zł (co to za pieniądze?) zlecają takie rzeczy agencjom. Warunki korzystania z ofert agencyjnych są takie, że aby jedynie obejrzeć stancję- podpisujesz umowę i płacisz 200- 300 zł. Niezależnie od tego, czy się zdecydujesz. Agencja to zło. Agencjom mówimy stanowcze: NIE! Miejsce 5: Ogłoszenia- perełki. "Witam. Mam do wynajęcia pokój (wygląd normalny) w mieszkaniu dzielonym z sympatycznym i bezkonfliktowym właścicielem lat 49. Niekrępujący dostęp do łazienki, kuchni, korzystanie ze sprzętów AGD/RTV. Oferta jest tania, bo 250 zł/mc bez opłat. Od razu mówię, że szukam osoby pogodnej i tolerancyjnej, gdyż jestem naturystą odpoczywającym swobodnie po mieszkaniu. Tylko poważne oferty". Miejsce 4: Ogłoszenia- perełki vol.2 "Cześć, dwie zwariowane studentki Ola i Marta (23 i 24 lata) szukają współlokatora do mieszkania. Jeśli jesteś stylistą gejem- to właśnie Ciebie szukamy! Nie ukrywamy, że zależy nam, byś od czasu do czasu zrobił nam włosy, paznokcie itp.". Miejsce 3: kolejny raz... Agencja! Agenci nieruchomości to cwane bestie. Nie pamiętam, ile razy naciąłem się na myk typu: w rubryce "wynajmujący" czarno na białym, jak wół- napisane: WŁAŚCICIEL. Dzwonisz... i kto? Taaaaak, kompletne zaskoczenie: AGENCJA! Czasem w pakiecie do w/w brak podstaw kultury i wychowania gratis. Dzwonię, po drugiej stronie odbiera typ: - Halo, agencja nieruchomości, słucham? Odpowiadam: - Dzień dobry... Ahaaaa, agencja... To wie pan, dziękuję bard... Nie zdążyłem nawet dokończyć: trzask słuchawki, zero dziękuję, zero do widzenia. Poczułem się jakby ktoś dał mi w mordę. Zwykle coś takiego po mnie spływa, ale tym razem dotarłem do jakiejś granicy. Dzwonię jeszcze raz. Odbiera ten sam automat: - Halo, agencja nieruchomości, słucham? Rzucam: - Kultury trochę, chamie... Trzask słuchawki. Nie kryję nawet uśmiechu :)
Miejsce 2: Musisz poznać Bartka... Ciekawa oferta na Placu Konstytucji. Pokój- fakt: klita marki klita, ale za 500 zł, z netem, a do tego wszędzie blisko. Nie ma minusów. Dzwonię pod numer, i przez 10 minut rozmawiam z kolesiem o imieniu Bartek. Okazało się, że jest poza Warszawą, więc daje mi namiar na kumpla ze stancji, Łukasza. Ugadujemy się, następnego dnia udaję się na miejsce. Wita mnie dwóch chłopaczków o smutnych twarzach i jeszcze smutniejszych spojrzeniach. Chwila konwersacji i rozgryzam sytuację. Na stancji rządzi Bartek. Mieszka tu 5 lat, jako jedyny ma kontakt z właścicielką... i ma ciężki charakter. Typu: nie zmyłeś kubka- odłączam ci internet, albo robię o 2:00 w nocy wjazd do pokoju oraz awanturę na pół bloku. Pierwszy z lokatorów ostrzega mnie i wyjawia, że odkąd się wprowadził to miał z Bartkiem spięcia każdego dnia przez rok. O byle co. W końcu wynikła mega sprzeczka i dlatego on się wyprowadza. Drugi zaś- Łukasz- cichym głosem nie zaprzecza, ale sili się na dyplomację: - Wiesz... no nie chcę na Bartka gadać... bo ja tu jeszcze będę mieszkał. No on jest ciężki... ale wiesz, musiałbyś się przekonać sam, poznać Bartka... Fajna stancja- myślę sobie. I żal mi chłopaków. - Dobra, dzięki za ostrzeżenie chłopaki... ... i na sam koniec: deser! MIEJSCE 1: Legia rządzi! Mieszkanie na Gocławiu. Drzwi otwiera mi szczurkowaty typ. Oba przedramiona wydziarane: na lewym wielki napis LEGIA, na prawym mieszanka pit-bulla, pajęczyny i vide cul fide. All made by 'pijany kumpel z pierdla lub spod bramy. Pokazuje mi mieszkanie w stanie surowym, dosłownie gołe ściany, ale uspokaja: - No łóżko sie wstawi, może jakoś komode też sie skombinuje, co nie? Pytam o współlokatorów. - No w jednym pokoju to mieszkam ja ze swojom pannom... a w tym drugim to mieszka jakiś koleś, 45 lat. Ale on sie nie myje i nie spszonta, to go chyba wywale, hłe hłe- demonstruje mi szeroki uśmiech z charakterystycznymi "przerwami na papierosa" co drugi ząb. Pytam czym się zajmują. - No niczym, no na razie to siedzimy sobie, nie? Tyle mi wystarczy. W głowie przemyka mi scenariusz, że wprowadzam się z całym inwentarzem. Pierwszy dzień: wieczorem brakuje gitary. Następnego dnia znika piec. Potem komputer i aparat. - No pszeciesz za coś trza żyć, co nie? - przekonuje mnie wyimaginowane widmo legionisty- fanatyka. Konkluzja: szukanie mieszkania to emocjonująca i pasjonująca przygoda. Pełna niespodzianek, zwrotów akcji, zaskoczeń. Jak pudełko czekoladek: nigdy nie wiesz, co ci się trafi. Polecam każdemu.
