Kryzys muzyczny

Obecnie pierwszą rzeczą jaką robię po przebudzeniu się jest włączenie komputera. Kiedyś za to na wstępie odpalałem odtwarzacz na płyty CD, zwykłe radio lub kaseciaka. Odkąd pamiętam muzyka zawsze była solidnym fundamentem mojej codziennej egzystencji. Zaczynałem z nią poranek, potem słuchałem jej w drodze do szkoły, w pracy i po jej skończeniu. Wieczorem katowałem teledyski na youtube, a był też taki moment gdy dosłownie zasypiałem z muzyką- włączałem na noc jakieś radio, ściszałem je do odpowiedniego poziomu i stopniowo odpływałem na dźwiękach w objęcia Morfeusza.

Ostatnio stwierdziłem, że coś się w tej kwestii zmieniło. Kiedy wracam po całym dniu z pracy marzę po prostu o ciszy i pójściu spać. Łapię się na tym, że ściszam głośność, gdy leci coś w tle. Już nie siedzę przy kompie i nie szukam nowych dźwięków tak, jak kiedyś. Nawet moje ukochane słuchawki coraz rzadziej wędrują ze mną w trasę. 

Jakiś czas temu walnąłem długiego posta na temat tego, że nikt już nie produkuje tak dobrej muzyki jak dawniej- co jest po części prawdą. Starzy, sprawdzeni wyjadacze i weterani swoimi nowymi wydawnictwami najczęściej dają ostatnio dupy, zaś nowe nurty i młode zespoły mają zbyt mało, bym mógł wytrwać w zachwycie dłużej niż na kilkukrotne przesłuchanie. A reszty tego gówna po prostu nie da się- moim skromnym zdaniem- zdzierżyć. Ciężko mi ogólnie wpaść w zasłuchanie w takim stopniu, jak jeszcze parę lat temu. Pamiętam, że bywały takie płyty, które wałkowałem miesiącami i to codziennie, bez cienia znudzenia. A teraz? Pół roku temu popadłem dość mocno w post rock, ale nawet to okazało się chyba tylko tymczasową receptą na mój muzyczny głód.

Stopniowo wyłączam się, szukając ciszy. Nie wiem, co jest tego przyczyną. Czy wszystko można tłumaczyć kryzysem przemysłu fonograficznego? A może po prostu po całym dniu zgiełku mam już zwykły przesyt, by mieć jeszcze siłę na bombardowanie zmysłów kolejnymi dźwiękami?