Testosteron

Jak to powiedział (mniej-więcej) pewien mędrzec spod Żoliborza: "Wiesz men, są różne rady i lekarstwa na zmartwienia, ale dziś polecam tylko jedno: czasem po prostu trzeba najebać się kumplami". I muszę przyznać, że miał cholera rację…  

Nadmiar estrogenu w powietrzu jednak naprawdę nie wpływa zbyt dobrze na atmosferę. 

(Prawie) koniec studiów

Ten weekend spędziłem w Olsztynie- cóż, to był ostatni "oficjalny" zjazd na moich studiach. Teraz pozostał mi jeszcze jeden egzamin do zaliczenia, dopisanie reszty pracy magisterskiej… i to już właściwie koniec. Potem tylko obrona. Szperałem sobie wczoraj na kompie w folderach ze studiów, i znalazłem moją starą fotę z Kotrowiady- jeszcze z okresu licencjatu. I jak zwykle- wzięło mnie na refleksje…

Te pięć lat to był naprawdę zwariowany wycinek mojego życia. Wiele osób nie kryło zdziwienia, że chce mi się tak kursować średnio co dwa tygodnie na linii Warszawa- Olsztyn… Ale dla mnie każdy jeden wyjazd to jak kolejna, dobra przygoda. Poniekąd odskocznia- od rutyny, problemów, zmartwień. Taka mała forma wyzwolenia i dopuszczenia do głosu części mojej osobowości, na którą nie ma zbytnio miejsca w harmonogramie codzienności. Zwalniałem bieg, uspokajałem myśli, odpoczywałem wewnętrznie (mimo zajęć, egzaminów, zaliczeń).

Z drugiej strony te wyjazdy to również magia ludzi. Bo trafiłem tam na ekipę, o jakiej można tylko było marzyć. Zwłaszcza w kontekście trzech lat licencjatu. Czasem, jak sobie pomyślę o wszystkich tych głupotach, które się razem wyczyniało… Wspólna kąpiel na "waleta" na plaży miejskiej we wrześniu, imprezy balkonowe, Kortowiady, rozmowy do późna w nocy, wielokrotna i intensywna konsumpcja napojów procentowych przed/w trakcie/po zajęciach… Można by wyliczać w nieskończoność. Z moją najlepszą ziomalką z grupy żartowaliśmy sobie, że jesteśmy jak Slash i Duff z Guns’n Roses- średnio pamiętamy wydarzenia między 2007 a 2012 rokiem, i niekiedy trzeba chwili by dojść, co miało miejsce, gdzie i kiedy. W sumie tylko my potrafiliśmy przyjść kompletnie nawaleni na zajęcia… i jako jedyni dostać piątki za aktywność na ćwiczeniach oraz trafne wypowiedzi :)

Niekiedy klęło się ostro na wykładowców, system organizacji uniwersytetu, bezsensowne zajęcia... Koniec końców- całe moje studia to był jednak piękny czas. Mam nadzieję, że nigdy nie wyrosnę z tego rodzaju spontaniczności, otwartości i wyzwolenia, jakie reprezentowałem przez te pięć wspaniałych latek…     

Parabola

Mój biorytm najwyraźniej leci na łeb i na szyję pełną parabolą prosto w dół… Jestem zmęczony. Tak fizycznie. Po prostu ciało nie wytrzymuje już chyba tempa, jakie mu narzuciłem. 

Ostatnio żyję bardzo aktywnie. I trochę zaczyna wykańczać mnie już powoli praca, to bycie na nogach od 4 rano do końca dnia, cały pęd Wielkiego Miasta- w którym wszystko toczy się dziesięć razy szybciej niż powinno…  A kiedy ma się ambicje by to połączyć jeszcze z hobby w czasie wolnym- można zagonić organizm. Muszę się w końcu nauczyć, że niestety nie da się co dzień zrobić 10 tysięcy rzeczy naraz – bo i doba za krótka, i sił czasem nie starcza. Potrzebuję odpoczynku…

Nie wiem dlaczego, ale nienawidzę kwietnia. Mam tak od zawsze… Być może jest to taki miesiąc, w którym mój organizm przechodzi jakiś wewnętrzny reset, czy coś… Przeważnie wtedy choruję, chodzę podminowany, nie wiem czego chcę, a potem wkurwiam się na wszystko. I bądź tu mądrym, i pisz wiersze… 

"Kim jest ten święty ze złotem w ręce?"

Dzisiejszy dzień to rocznica śmierci Jana Pawła II- którego wiele osób uznaje za "świętego" i autorytet przez tzw. duże "A". Od razu chciałem wyjaśnić, że piszę tego posta jako człowiek stojący mocno na bakier z wiarą. Moją intencją nie jest jednak obrażanie czyichś uczuć religijnych, ani tym bardziej umniejszanie wielkości postaci, jaką JP II niewątpliwie był… Jak zwykle: zwracam jedynie uwagę na tzw. "drugą (mniej popularną) stronę medalu"- a co już z tym zrobicie, to po prostu Wasza sprawa.

W przypadku papieża zawsze bawił mnie sposób, w jaki media oscylowały sloganami wokół niego. Bo przecież czytaliśmy o nim: "Ojciec polskiej demokracji" (więc proszę: wymień, co KONKRETNIE zrobił, by rzeczywiście ten ustrój wprowadzić..?); "Głos pokolenia- generacji JP II"… ("pokolenia", którego 97% nie widziało na oczy nawet jednej jego encykliki); "szerzył zrozumienie, dobro"… Dobro- no tak, zwłaszcza jak np. podczas pielgrzymki po krajach afrykańskich (w których ¾ społeczeństwa umiera z powodu biedy, głodu i AIDS) kiedy głosił, że używanie prezerwatyw to grzech. Rzeczywiście: większym dobrem jest spłodzenie 11-orga dzieci, które nigdy nie zaznają nawet odrobiny szczęścia- bo albo zostaną pokonane przez głód i ubóstwo, albo toczący je od wewnątrz wirus HIV. To jest dopiero mądre, prawe i odpowiedzialne...

Oczywiście- bardzo tu wszystko upraszczam. Bo niewątpliwie JP II był wyjątkowy, i w kierunku budowania mostów i porozumień zrobił więcej, niż wszyscy jego poprzednicy do tej pory razem wzięci… Jednak w momencie, gdy od wszystkich wymagamy pełnej odpowiedzialności za słowa, czyny, gesty- nie stosowałbym wybiórczo taryfy ulgowej, i nie wrzeszczał bezmyślnie "Santo subito!". Bo medal jak każdy- zawsze ma dwie strony. 

Wiele naszych poglądów to tak naprawdę sztucznie sterowany, kreowany obraz- podawany jako papka przez media. Niewygodne odrzucamy. Klasyczne, podręcznikowe wyparcie- bo łatwiej nam uwierzyć, niż pomyśleć. Lub spróbować spojrzeć na sprawę z innej perspektywy. A być może warto, dla samej wiedzy...? Idąc za słowami Timothy Leary’ego: "Think for yourself. Question authority".